Mając 19 lat wstąpił w oddziały powstańcze. Walczył w szeregach partii: Selewicza w Grodzisku, Becka, Pawełka, Orłowskiego, Langiewicza, Czechowa i Zajfera. Za udział w powstaniu został skazany przez sąd wojenny we Włodzimierzu nad rzeką Klaźmą na 10 lat aresztanckich robót i zesłanie do Wiatki na Syberii a następnie do Omska. Współwięźniami Telesfora byli, m.in.: Kierbedź - stryjeczny brat budowniczego mostu na Wiśle, Narbud, Budkiewicz, Ks. Żmijewski, bracia Brzescy, Siekierzyński, Gromski, Maciejewski, Piechociński, Grandes, Piertaszewski[1].

Gdy w roku 1870 odzyskał wolność na skutek amnestii, odbył tę całą powrotną drogę do kraju piechotą, pozbawiony zupełnie środków pieniężnych[3].

Telesfor pochodził z rodziny o głębokich tradycjach patriotycznych. Jego ojciec, Józef za swoją działalność polityczną został również zesłany na Sybir, gdzie w niedługim czasie zmarł. Telesfor za pracę w dziele odzyskania niepodległości dla Polski został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami przez marszałka Józefa Piłsudskiego, Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Harcerskim. Był ojcem chrzestnym sztandaru organizacji "Sokół".

Był również postacią ogólnie znaną i cenioną w przedwojennym Radomsku o czym mogą świadczyć wspomnienia innych znanych radomszczan Tadeusza i Stanisława Różewiczów z lat dzieciństwa. Telesfor Mickiewicz zmarł 26 grudnia 1935 roku w Radomsku. Pochowany został z wielkimi honorami na radomszczańskim cmentarzu starym a jego pogrzeb był manifestem niepodległościowym, na który licznie przybyli wysoko postawieni przedstawiciele władzy i wojska[1][3].